Algemeene Schippers vereeniging

Ik las van de week een prachtig boek waarin een passage mij trof. Die passage beschreef hoe een oud ziek musje met verwarde veertjes op de rand van een dakgoot blijft zitten als alle andere musjes voor de winter wegvliegen naar warmer oorden. Dit musje weet dat hij die lange reis niet meer gaat halen en dat hem niets anders te wachten staat dan wachten op de bittere koude die hem zijn leventje zal kosten. Hij zit daar met een hartje vol angst voor wat komen gaat.

Wat een verdrietig beeld is dat musje. Hoeveel van onze collega’s hebben de afgelopen jaren net als dat musje met angst in hun hart gezeten. Angst voor de gang naar de bank omdat de lening of zelfs de rente niet meer betaald kan worden. Angst voor een noodzakelijke reparatie en hoe je die nog moet betalen. Angst om de resultaten te krijgen van de keuring waarbij je niet weet hoe je je schip in de vaart moet houden. Angst omdat je vaargebied opeens door grotere concurrenten overgenomen wordt. Angst omdat opeens je “putje” naar een lagere bieder verdwenen is.

Angst verlamt je. Als een doodsbang musje blijf je wachten op wat komen gaat. Maar wat als daar opeens een kat aan komt sluipen……. Dan zal je zien dat de overlevingsdrang van ook dit musje nog groot is. Het laat zich niet zomaar verschalken.

En omdat ook onze overlevingsdrang groot is blijven wij zoeken naar wegen om onze sector uitzicht te blijven bieden op kansen van voortbestaan. Daarom voelen wij ons genoodzaakt om in te grijpen als we merken dat het leven van de schippers onnodig moeilijk wordt gemaakt. Daarom bemoeit de ASV zich nu ook met nautisch technische zaken.

Omdat wij soms net musjes zijn. Want ook al vliegen musjes van hot naar her soms moeten ze uitrusten en dan moeten ze op een veilige plek kunnen blijven. Net zoals schepen soms geen reis hebben of om een andere reden “vleugellam” zijn die dan ergens moeten mogen zijn, en dus ook ergens moeten kunnen liggen. En zoals musjes niet kunnen overleven als ze in een kooitje gestopt worden zo moeten de schepen niet geblokkeerd worden door spertijden en dergelijke.

Maar wat weten mensen eigenlijk nog van musjes? Wat weten ze van de basis van het bestaan? Wat weten ze van de bedrijfstak die zoveel jaren zo belangrijk is geweest voor Europa en Nederland in het bijzonder? Bijna niets meer, en…dat is zoals het zo mooi heet weer een nieuwe “uitdaging” voor ons. Laat de binnenvaart weer in het hart van de beleidsmakers leven. Daarin is nog veel te doen.

Zo krijgen wij een mail waarin staat dat Provincie Noord Holland voornemens is een ligplaatsverbod in te stellen op het Noord Hollands kanaal van maar liefst een hele week als men er maximaal 3 X 24 uur gelegen heeft.

Omdat men niets weet en dus ook niet, kennelijk, dat wij een varend bestuur hebben, die niet alleen maar op kantoor zit om hun mails te lezen, vindt men dat men kan verwachten dat wij niets anders te doen hebben dan hun mails te beantwoorden. We hebben slechts 4 dagen om te reageren anders wordt het voorstel als akkoord beschouwd. Wat is het resultaat? Het musje wordt boos!

Opeens vergeet het bange musje zijn angst en krijgt boosheid de overhand. Zijn ze nou helemaal gek geworden? Wat is dat voor een manier om met ons om te gaan? Een provincie die zelf maanden de tijd neemt om ergens op te antwoorden probeert zo’n maatregel met zulke grote gevolgen voor de schippers er even door te jassen?

Tweet, tweet zegt het musje: want we merken ook hoe de moderne media de middelen biedt om de gekte van dit soort besluiten duidelijk te maken. Een week geen ligplaats nemen op een 100 km lang kanaal waar ook nogal veel zandschepen varen, en waar geen alternatieven zijn. Totale gekte. En zoals het musje tsjilpt en daarmee de aandacht op zich vestigt zo twitteren wij en gebruiken facebook om iedereen die het aangaat op de hoogte te stellen. Het resultaat: het week ligplaatsverbod nemen is van de baan, nog dezelfde dag. Sterker: de 24 uur die men in januari nog had besloten zijn weer teruggebracht tot de oorspronkelijke 12 uur. Waar een musje met wat getwitter toch iets kan bereiken.

En tweet, tweet hoe is het mogelijk dat men in Deventer opeens het spertijdenbesluit verandert en verslechtert zonder een zorgvuldige besluitvormingsprocedure? Resultaat: De regelgeving wordt teruggedraaid met onmiddellijke ingang.

Zo twitteren we heel wat af, want ervoor zorgen dat iedereen in ieder geval weet wat er aan de hand is, is een belangrijke eerste stap.

Ondertussen snapt men kennelijk helemaal niet wat het beleid dat men zelf voert voor consequenties heeft. Zo weten we allemaal hoe Duitsland al jaren bezuinigt op vooral de kleinere kanalen en nu gaat men piepen dat het vervoer over de weg veel harder stijgt dan vervoer over water. Gek hè?, tjilpte het musje.

In Nederland mogen we op nòg meer wegen 130 km rijden maar de binnenvaart moet zich aan snelheidsbeperking houden “vanwege het milieu”. De files worden groter en we gooien er nog maar wat spertijden tegenaan. Rapporten te over die bewijzen dat die niets helpen, maar de binnenvaart wel veel kosten. Niet weten komt veel bewindslieden goed uit dus is het nodig dat er veel, heel veel getsjilpt wordt, we moeten zorgen dat ze al die rare maatregelen niet kunnen vergeten.

Ondertussen scharrelen we als musjes ons kostje bij elkaar, hippen eens hier, dan weer daar op zoek naar graankorreltjes. Dat valt niet altijd mee want door het lage water waren die korreltjes goed te vinden maar in de huidige tijden is alweer een stuk moeilijker en zo wordt het musje weer wat zwakker. Daarom wil dit musje graag samen met al die andere musjes op de hoogte gesteld worden waar al dat voedsel, wat er moet zijn, te vinden is. Dit musje moet zijn krachten sparen dus wil niet nodeloos honderden kilometers vliegen voor wat graankorreltjes terwijl er om de hoek een berg klaar ligt, maar kennelijk bedoeld voor andere musjes.

Daarom vertellen wij In Brussel aan DG MOVE over het markttransparantieplan en vragen Brussel of zij ons willen steunen door zo’n veilingsysteem door ter voeren. Ze vinden het allemaal prima maar nemen geen enkel initiatief want dat is “ingrijpen in de markt” en dat mag niet. Wat wel mag; hier vrachtwagenchauffeurs voor 230, - per maand laten rijden. Wat ook mag: subsidies geven aan vrachtwagenbedrijven zodat al het werk van de kleine haarvaten van de Franse kanalen naar de grote vaarwegen gebracht wordt, nota bene door de VNF, dus door de schipper zelf betaald! Vervolgens bepaalt de VNF dat als er niet meer gevaren wordt er ook geen onderhoud gepleegd hoeft te worden aan de kanalen. Dat is natuurlijk geen ingrijpen in de markt “piepte het musje”

Ach, schippers en musjes ze hebben meer overeenkomsten dan je zou denken. We zijn niet indrukwekkend maar de wereld ziet er zonder ons een stuk minder aantrekkelijk ook. Bij musjes lijkt het wel of men eindelijk de waarde van die beestjes inziet maar worden de schippers ook op juiste waarde geschat?

Aan u het woord.