Algemeene Schippers vereeniging

Voor en door schippers

En nu zijn we zandboeren geworden

Zandboeren, de schippers die met zand en grind rondvaren hebben vaak een vast traject. Hebben schepen zonder luiken en varen “het water dun” door de week en liggen in het weekend stil. Het ruim ziet er meestal gehavend uit door het type lading en de ruwe manier van lossen. Tenminste…..zo is het meestal. En nu…behoren wij opeens tot die categorie. Gelost in Villefranche, het zuiden van Frankrijk was er in heel Frankrijk geen werk te bekennen. Alleen vanuit Givry op het canal lateral a la Loire, zou werk zijn: zand richting Bonneuil, een voorstadje van Parijs. Daarvoor moesten we dan wel vanaf Chalons sur Saone meer dan een week door het Canal du Centre varen.

Een prachtig maar berucht kanaal, door de extreem lage bruggen en heel veel lastige sluizen. Met een leeg geballast schip heb je het voordeel dat je tijdens de stortregens gepaard gaande aan heel harde wind, jezelf en je apparatuur droog houdt. Maar om de stuurhut onder de bruggen door te krijgen moet je soms zoveel ballast zetten dat je schip omhoog loopt zodat je schade maakt als het of vast komt te zitten. Of Je moet met ware doodsverachting precies op het juiste moment de gashandel voluit zetten zodat de kont van het schip duikt en je de brug onderdoor gaat met slechts minimale speling. En maar hopen dat er niet toevallig dan net iets in de schroef komt of zoiets want dan ben je je stuurhut kwijt met alle gevaren van dien. Want je staat natuurlijk wel in diezelfde stuurhut als het glas en hout je om de oren zou vliegen. En dus braken we de stuurhut af als het weer even droog was en bouwden we hem ’s avonds weer op. Dan met ballast, waar de auto boven moet hangen, doorvaren tot die brug waarbij we dachten….dit wordt te link, of als we nauwelijks meer vooruit gingen door de ballast. Dan weer de stuurhut opbouwen, ballast uitpompen etc. Zo hebben we verschillende keren de stuurhut afgebroken en weer opgebouwd terwijl we ondertussen zo’n 50 sluizen passeerden.

Maar niet alleen bij die sluizen moet je mikken omdat ja aan alle kanten slechts enkele centimeters speling hebt, in het Canal du Centre hebben ze de vreemde gewoonte om onder de bruggen “voeten” te laten lopen. Daarmee wordt de brug net zo smal als een sluis. Dus moet overal tegelijkertijd op letten wat veel stuurmanskunst vereist en veel energie.

Gelukkig schutten ze hier van 08.00 tot 19.00 uur dus dat is nog te overzien. Maar veel puf om daarna nog even een leuk fietstochtje te maken hebben we niet meer. Kan ook niet want je kunt nooit bij de kant komen om vast te maken, daarvoor zouden ze het kanaal weer eens goed op orde moeten brengen. Dus proberen we her en der met een soort lasso werpen ergens in een kanaal te blijven liggen of we maken aan een brug vast of iets dergelijks. Maar de omgeving is prachtig en de mensen vinden het geweldig dat je er bent. Niet zo gek want alle silo’s langs de waterkant vervoeren al jarenlang geen vracht meer over water. Peugeot is getopt met het vervoer over water om het Canal du Centre te pas en vooral te onpas iedere keer maandenlang gesloten was. Dat gaf geen enkele vervoerszekerheid.

Maar nu…..Nu heeft men bedacht het zand en kiezels van de Loire te gebruiken als bouwmateriaal voor Parijs. En dus heeft men een heuse kade gemaakt waar we kunnen laden. In Bonneuil worden we gelost en heeft men weer grond voor ons terug. We lossen en laden zo op dezelfde dag. Het moet niet gekker worden.

Sunniva